Γαμοφοβίες....

  Ανέκαθεν ήμουν υπερβολική! Σε όλα... και κυρίως στα συναισθήματά μου! Χαίρομαι πολύ, ενθουσιάζομαι πολύ, κλαίω πολύ, φοβάμαι πολύ, απογοητεύομαι πολύ... όλα πολύ! Δεν μου βγαίνει πάντα σε καλό αυτό όπως καταλαβαίνετε! Ένα τέτοιο <πολύ> με έπιασε όταν πήγα να δω το προτελευταίο μέρος της τετραλογίας "Λυκόφως". Εκεί στη σκηνή που γίνονται όλες αυτές οι ετοιμασίες, που η Μπέλλα πρέπει να βάλει γόβες ενώ δε θέλει, που ντύνεται νύφη και κατεβαίνει τις σκάλες και είναι ένας σκασμός άνθρωποι εκεί και την κοιτάνε καλά καλά... Δε θα σας το κρύψω... Μ'έπιασε δύσπνοια! Η τετραλογία μ'αρέσει πολύ -κι όχι για το casting της το οποίο ομολογουμένως είναι επιτυχημένο- και προφανώς ασυναίσθητα μπήκα στη θέση της ηρωίδας... και τα είδα όλα μπλε!

  Δε νομίζω ότι έχω πρόβλημα με τη δέσμευση... Θέλω να πω αντέχω σε μια μακροχρόνια σχέση... Αυτό το επίσημο με το γάμο και τον κόσμο και τα έθιμα και οι υποχρεώσεις.... Να είσαι χαρούμενη και χαμογελαστή, να μην ενοχλήσεις κανέναν, να μην παρεξηγήσει κανείς, να φροντίσεις να περάσουν όλοι καλά, το φαγητό να'ναι καλό, η μουσική να'ναι καλή (για να μην ακούς τις κακές κριτικές όποτε το θυμηθούν). 

Και μετά....? Μπορεί να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο 10 χρόνια μαζί, αλλά όλα αλλάζουν όταν περάσετε τη γραμμή που χωρίζει παντρεμένους και ελεύθερους! Η αντιμετώπιση αλλάζει, η καθημερινότητά σου αλλάζει... Και μην ακούσω τα κλασσικά του "σιγά και τι θα αλλάξει, όλα στο μυαλό σου είναι" γιατί ΔΕΝ είναι! Το 'χω δει, το'χω ακούσει και αυτή τη φορά όχι σε ταινία (εντάξει έχω δει και το <Η γυνή να φοβήται τον άνδρα>).

  Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο άγχος με κατέκλυσε τη στιγμή της ταινίας! Μ'έπιασε και το στομάχι μου καλέ... είχα και τον καλό μου δίπλα να με κοροϊδεύει και να μου λέει "κοίτα κοίτα...." και να γελάει!!!! Αφού δε λιποθύμησα όπως ο μπροστινός όταν η Μπέλλα άρχισε να πίνει αίμα πάλι καλά! Και μετά, οι ήρωές μας μπήκαν σ'ένα αμάξι κι έφυγαν... τι ανακούφιση! Όλη εκείνη η πίεση έφυγε! Όλοι εξαφανίστηκαν κι ησυχάσαμε! 

  Αλήθεια δεν ξέρω τι με φοβίζει πιο πολύ... η αντιμετώπιση της μιας και μόνο μέρας ενός γάμου ή της υπόλοιπης ζωής? 

  Πάντα υποστηρίζω ότι οι άνθρωποι δεν μένουν ίδιοι στην πορεία της ζωής τους... Αλλάζουν σύμφωνα με τα βιώματά τους! Ακόμα κι αν δύο άνθρωποι βιώσουν μαζί ένα γεγονός, η αντίληψη του καθενός για το συμβάν και ο χαρακτήρας τους θα τους κάνει να αντιμετωπίσουν διαφορετικά το ίδιο βίωμα! Πως είναι κανείς τόσο σίγουρος ότι οι αλλαγές αυτές στο σύντροφό του θα είναι αποδεκτές ες αεί? Και πως είναι κανείς τόσο σίγουρος ότι γνωρίζει τον άλλον...? Θέλω να πω... καλά καλά δεν καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας! Όποτε, έχει  τύχει να τα συζητήσω όλα αυτά καταλήγει ο συνομιλητής να μου λέει ότι το σκέφτομαι πολύ το θεματάκι κι ό,τι στην τελική, άμα δε κάτσει χωρίζεις! Δηλαδή ξεκινάμε μια σχέση έχοντας στο μυαλό μας το χωρισμό? Κι αν τελικά είναι να χωρίσεις γιατί να μπεις στον κόπο και τα έξοδα να παντρευτείς? Για να πεις ότι το 'κανες κι αυτό?

  Από την άλλη, τι κατάσταση είναι αυτή όπου είσαι σε μια σχέση σαν "λυκειόπαιδο" (δεν είναι δική μου ατάκα αυτή).  Κάπου εδώ έρχεται το επιχείρημα της εξασφάλισης του ατόμου, της περιουσίας κα τέτοια χαριτωμένα που δε με πείθουν! Μπορεί να βλέπω τις άλλες ρομαντικές ταινίες που τελειώνουν happily ever after και να σκέφτομαι ότι ίσως να υπάρχει και η καλή πλευρά... και μετά υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι μιλάμε για ταινία... 

  Τελικά, τα επιχειρήματα των συνομιλητών μου αδυνατούν να με πείσουν κι εγώ φροντίζω να ξεκαθαρίσω πως αν γίνει τέτοια κίνηση μάλλον θα παίξει σκηνή από το "η νύφη το'σκασε" .  Μπορεί να σκέφτομαι τώρα έτσι... δεν μπορώ να ξέρω.. όπως έχω πει οι άνθρωποι αλλάζουν! Μπορεί αύριο να έρθω και να γράψω συνταγή μαντζουνιού <για να τον τυλίξεις>!!! Ποτέ δεν ξέρεις... 

    Το σίγουρο είναι ότι σε αντίθεση με τα άλλα Twilight που τα'χω δει και ξαναδεί αυτό το προτελευταίο θα το αποφύγω!