Απάντηση σε άρθρο

Με αφορμή το άρθρο του κ. Γιώργου Καλόφωνου Γιατί υποστηρίζουμε τους εμπρηστές; γράφω εδώ με την ελπίδα ότι ίσως ψάχνοντας στο διαδίκτυο θα το βρει και θα το δει, μιας και κάτω από το άρθρο του δεν βρίσκω χώρο να σχολιάσω.

Θεωρώ τον εαυτό μου μικρό όχι από άποψη ηλικίας τόσο όσο από άποψη εμπειριών. Δεν έχω δει ή ακούσει ή ζήσει πολλά για να μπορώ να τα κρίνω όλα. Έτσι, κρίνω κυρίως συναισθηματικά, και βέβαια με την λογική που έχω αναπτύξει. 

Έτσι διαβάζοντας το άρθρο αυτό θέλησα να μιλήσω κι εγώ και να πάρω θέση, αν και δεν περιμένω τίποτε να βγει από αυτό. Ίσως μόνο ένα διάλογο που θα μου προσφέρει κάτι παραπάνω να σκεφτώ. 

Όχι. Δεν μου άρεσε καθόλου, δεν τη στηρίζω ούτε την επαινώ, κι ίσως να με πλήγωσε κιόλας όλη αυτή η καταστροφή. Τα καμένα κτήρια, η καμένη ιστορία και τέχνη, η καμένη ζωή κι η κατεστραμμένη περιουσία του κάθε μαγαζάτορα (γιατί δεν κάηκαν μόνο νεοκλασικά στις πορείες τα τελευταία 2 χρόνια τουλάχιστον). Με τον ίδιο τρόπο που πληγώθηκα και οργίστηκα όταν κάηκαν παλαιότερα δασικές εκτάσεις και εθνικοί δρυμοί. Μην τα ξεχνάμε αυτά... Με τον ίδιο τρόπο που ήθελα να ουρλιάξω και να καταραστώ όταν σκοτώθηκε ο Αλ. Γρηγορόπουλος... 

Με πληγώνει που στην απελπισία μέσα δεν μπορείς να ξεχωρίσεις στόχο και χτυπάς όπου βρεις ευκαιρία. Στενοχωρήθηκα για το Αττικόν, για τον Ιανό όπως στενοχωρήθηκα για την Marfin πολύ περισσότερο τότε που χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Δεν είμαι υπέρ του να καταστρέφεις τον πολιτισμό σου για να δηλώσεις την αντίθεση, την οργή, την απελπισία ή την αγανάκτησή σου. Κι από την άλλη ξέρω ότι αυτήν την στιγμή που μιλάμε στις ψυχές μας λίγος πολιτισμός έχει μείνει. 

Ο πολιτισμός για τον χαρείς, να τον απολαύσεις, να τον μάθεις και να τον εξελίξεις θέλει ελευθερία, θέλει να νιώσεις ασφάλεια μέσα σου, θέλει ελπίδα. Εμείς τα'χουμε χάσει όλα αυτά. Δεν νιώθουμε ελεύθεροι, ούτε έχουμε ελπίδα. Δεν είμαστε ασφαλείς ούτε μες στη σκέψη μας!

Πλέον δεν αγωνιζόμαστε τόσο για ιδανικά, όσο για τα καθημερινά. Ξέρω ασφαλώς ότι δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν αγωνίζονται όλοι για το ίδιο. Ξέρω, και δεν τρέφω αυταπάτες όπως ότι άμα γίνει ένα θαύμα και δεν χρωστάμε πια θα είμαστε οι γη της Επαγγελίας και ξέρω ότι δε μας φταίνε μόνο οι άλλοι που φτάσαμε εδώ. 

Κάνοντας μια παρένθεση θα τονίσω ξανά -έστω και ξεφεύγοντας από το θέμα μου- ότι ο πολιτισμός ξεκινάει από τα απλά και μικρά και φτάνει στις μεγάλες δημιουργίες που τον χαρακτηρίζουν και μένουν στην ιστορία. Άνθρωποι που δε σέβονται τον εαυτό και το συνάνθρωπό τους και δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους δεν έχουν μέσα τους πολιτισμό και δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσουν τίποτε. Ότι έφτιαξαν οι πρόγονοί μας το έφτιαξαν με την ψυχή τους. Εμείς από την άλλη δεν είχαμε κάτι για να φτιάξουμε. Μόνο κομπίνες. 

Μην τρέξετε να προσβληθείτε. Κάντε έναν απολογισμό και σκεφτείτε. Παρκάρετε παράνομα? Ποτέ? Μπαίνετε στα ΜΜΜ χωρίς εισιτήριο? Ποτέ? Κλέβετε τη σειρά του άλλου? Ποτέ? Πετάτε τα σκουπίδια σας όπου να'ναι? Ποτέ? Κολλάτε τσίχλες, χαρτάκια, γράφετε με σπρέϋ, θέλετε οπωσδήποτε να πιάσετε την καλή και να βολευτείτε, δεν δουλεύετε σωστά, έχετε ζητήσει χάρες από πρόσωπα που κατέχουν κάποια θέση σε κάποια υπηρεσία ιδιωτική ή δημόσια? Έχετε πει ψέματα? Έχετε πλαστογραφήσει? Έχετε δώσει ή πάρει φακελάκι για τον οποιοδήποτε λόγο? Ποτέ? Όλοι κάποτε κάναμε κάτι από όλα αυτά. Το θέμα είναι αν θα τα ξανακάνουμε και πως θα αλλάξουμε νοοτροπία. Αν δε γίνει αυτό, και τίποτε να μη χρωστάμε σε κανέναν πάλι στα ίδια θα έρθουμε. Ακόμη κι Μαφία έχει κανόνες και νόμους και τους τηρεί. Εμείς πάντα κάνουμε κάτι για να μην υπακούσουμε! Οι άλλοι απλά εκμεταλλεύτηκαν την ασυδοσία και την λαμογιά μας, την δίψα μας για πλούτο προς όφελός τους. Ο καθένας θα το έκανε! Για σκεφτείτε το. 

Και να γυρίσω στο θέμα μας. Δεν είμαι υπέρ της βίας γιατί ξέρω δεν έχει αποτέλεσμα. Στην προκειμένη ωστόσο ξέρουμε όλοι ότι τις φωτιές δεν τις έβαλαν για να υποστηρίξουν κανένα αγώνα. Οι φωτιές μπήκαν εσκεμμένα από αυτούς που ήθελαν να ρίξουν αλλού τον προβολέα της κάμερας. Ξέρουμε όλοι ποιος και τι και καλό είναι να μην εθελοτυφλούμε. Ξέρουμε γιατί κάηκε ο Ιανός και όχι πχ η ΝΙΚΕ που είναι στην πλατεία Συντάγματος ή τα McDonalds. Ξέρουμε γιατί κάηκε ή έσπασε η βιτρίνα του μαγαζιού του κάθε κακομοίρη. Για να προκαλέσει το κοινό αίσθημα. Για να μην κατέβει ξανά ο κόσμος σε πορείες. Για να δουν την εξέγερση με άλλο μάτι. Ξέρουμε γιατί μπήκε η βόμβα στο μετρό κι "ερήμωσε" η γραμμή. Ξέρουμε γιατί είναι καλύτερο να σε κρατούν στο σπιτάκι σου και να σε φοβίζουν μέσα από την τηλεόραση.

Από την άλλη, οι άνθρωποι πέρασαν στη μεριά των αληθινών αναρχικών που επιτίθενταν στα ΜΑΤ γιατί τα ίδια τα ΜΑΤ επιτίθενταν στους πολίτες χωρίς λόγο. Και όσοι ήταν εκεί, όσοι δεν είχαν την τηλεόρασή τους ανοικτή στα διάφορα κανάλια, το ξέρουν αυτό. Αφού λοιπόν, βρήκαν κάποιον πιο δυνατό (αναρχικοί) οι αδύναμοι πήραν το μέρος τους. 

Ακόμη και να'χεις μέσα σου πολιτισμό, ακόμη και να εκτιμάς την ιστορία σου, όταν βλέπεις τα παιδιά σου να παλεύουν με τη Λερναία Ύδρα και να ηττώνται, όταν βλέπεις τους γονείς σου να δουλεύουν 2-3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα και στο τέλος να μην μπαίνει φαϊ στο τραπέζι όταν βλέπεις τον έναν ή τον άλλο με τις λιμουζίνες και τα λοιπά λούσα να προκαλεί το κοινό αίσθημα και να βγαίνει μετά να μιλάει για μέτρα λιτότητας εξαιρώντας τον εαυτό του, τότε δε σε νοιάζει κανένας πολιτισμός και καμιά ιστορία. Γιατί δεν έχουν σημασία όλα αυτά. Για εκείνη τη στιγμή η αδικία σου είναι μεγαλύτερη από την ιστορία σου. 

Άσε που, οι φωτιές μας έφταιξαν! Όταν άφηναν και αφήνουν υπέροχα νεοκλασικά σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων να σαπίζουν ώστε να καταρρεύσουν και να μην θεωρούνται πια "διατηρητέα" και να μπορούν να χτίσουν ό,τι γουστάρουν δε μας πειράζει. Όταν γεμίζει σκουπίδια και μπάζα ο κάθε χώρος δε μας πειράζει. Ότι θάβουν αρχαία μνημεία για να χτίσουν δε μας νοιάζει. Τώρα μας πήρε ο πόνος. Εμένα αυτό μου φαντάζει ειρωνεία. 

Δεν ξέρω αν απάντησα καλώς ή αν ξέφυγα εντελώς από το θέμα. Ελπίζω τουλάχιστον να καταλάβατε το σκεπτικό μου. Με ενοχλεί κι εμένα η απαξίωση και η ισοπέδωση. Πιο πολύ όμως με ενοχλεί ο θεατρινισμός, το "δήθεν", το ψέμα, η εκμετάλλευση....